Ze zat voor mijn schuurtje, was hoogzwanger en zei zachtjes “mieuw?”. Vanzelfsprekend noemde ik haar Mieuwtje. Ik mocht haar niet aanraken en slechts tot op een paar meter naderen. Het schuurtje grenst aan een groot parkeerterrein in het centrum van de stad. Bepaald geen geschikte plaats om te bevallen. Met wat voedsel lokte ik haar in de schuur en de volgende dag beviel ze van 3 prachtige jongen. Al gauw waren bij kennissen goede adressen gevonden voor deze mooie kittens: een helemaal muisgrijs katertje en twee lapjeszusjes. Mieuwtje zou ik na twee en een halve maand gecastreerd weer op straat zetten, was het plan.
Vertrouwen
Ik wist dat er zwerfkatten in het centrum van de stad leefden. Op een bedrijfsterrein met loodsen, lang gras en bosjes midden in de stad, vonden veel verwaarloosde katten -en hun nakomelingen- een schuilplaats. Ik woonde nog niet zo lang in deze stad, maar vond dat ik wel wat kon doen. Geen woorden, maar daden, werd mijn motto. Dagelijks ging ik de uitgehongerde katjes aan de rand van het bedrijfsterrein eten geven. Al na een paar weken zaten ze ’s avonds op me te wachten als het voedertijd was. Stapje voor stapje won ik hun vertrouwen en werd de afstand tussen de katjes en mij letterlijk en figuurlijk kleiner. Met behulp van een hondenbench slaagde ik erin om ze één voor één te vangen. Hun zin in gerookte makreel of rundgehakt was groter dan de angst voor die grote kooi met een lang dun nylon koord aan het deurtje. Na een jaar waren alle zwerfkatten gecastreerd en werden een heleboel kittens gesocialiseerd en door kattenliefhebbers geadopteerd.
Bedrijfskatten
De zwerfkatten werden goed voorzien van eten en drinken, maar ik was nog niet tevreden. Als het hard regende trof ik ’s avonds op de voederplaats doornatte katten aan. Om het eten niet mis te lopen bleven ze gewoon in de regen op mij wachten. Eigenlijk hadden ze een afdak nodig waaronder ze zouden kunnen schuilen en eten. Of nog beter, ze zouden een huis moeten hebben om ook in te kunnen slapen! Een overtuigend gesprek met de manager van het betreffende bedrijf bracht uitkomst. Hij was het met mij eens dat het voor iedereen het beste was als de katten een eigen plek op het terrein zouden krijgen. Ze liepen dan niemand voor de voeten en de populatie was zo beter beheersbaar. Bovendien hadden de katten een functie: het terrein vrijhouden van ratten en muizen. De zwerfkatten werden benoemd tot bedrijfskatten! Een afgeschreven schaftkeet op wielen werd na enige vertimmering omgebouwd tot een onderkomen met 2 kamers en 2 ingangen. Kartonnen dozen met dekentjes zorgden voor warm en zacht comfort. Het eerste kattenhuis was een feit. Na een week hadden alle katjes een plekje veroverd in hun nieuwe verblijf. Sommige dikke maatjes sliepen zelfs samen in één doos. Ik was tevreden, evenals de katten.
En Mieuwtje?
Nadat haar twee lapjesdochters door lieve dierenvrienden waren geadopteerd, wilde Mieuwtje niet meer eten en werd ziek. Ze zocht haar 2 verdwenen kittens overal, terwijl die toch pas na 11 weken uit huis waren gegaan. Ik had het lef niet om haar derde en laatste kind ook weg te brengen. Door haar te verwennen met stukjes vlees en gekookte vis is ze langzaam weer gaan eten en is het uiteindelijk goed gekomen. Mieuwtje is samen met haar zoon bij mij blijven wonen. Ik mag Mieuwtje nog steeds niet aaien, maar ze knipoogt wel naar me en daar ben ik net als zij al heel tevreden mee.
